Aanraking
Geïnspireerd door een prachtig kado; Het omhelzingspakket (hier te vinden) gingen mijn gedachten naar de aanraking van de handen van mijn opa.
Mijn opa was een man die alles kon maken, dat graag deed en daar erg trots opwas. Ik denk zelfs dat het hem voor een groot gedeelte defineerde. Toen hij reuma kreeg en zijn gewrichten niet meer goed meewerkte kon hij dat niet meer en verloor zo een stukje van zijn “Zijn”.
Nu heb ik pas geleerd dat je niets kan verliezen zonder iets te winnen. Dit was bij hem ook zo. Hij verloor zijn handigheid en compenseerde dat met compassie. Compassie naar zijn kleinkinderen en anderen. Naar zijn vrouw , mijn oma, lukte dat minder goed. Alsof hij haar alleen maar lief kon vinden als de handige man.
De reuma maakte dat hij veel pijn had en zijn gewrichten kapot gingen. De kommetjes van waar zijn vingers met zijn hand verbonden waren werden langzaam te ruim. Hierdoor schoten zijn vingers uit de ene kom naar het kommetje van een andere vinger. De pink, als het kleine broertje, paste niet meer op de bank en werd er afgegooid.
Dit zorgde er voor dat veel dingen moeilijker gingen. Het had ook een heel wonderlijk gevolg. En dat is de aanraking waar mijn gedachten naar toe gaan als ik aan hem denk. Zijn handdruk werd voller,meer bijzonder, alsof je een knuffel kreeg die 10 minuten duurde en al zijn goedheid in één keer doorgegeven werd. Als ik zijn hand pakte paste mijn hand zo precies dat het dat gevoel van zo’n knuffel opriep. Ik kan alleen maar hopen dat dat gevoel twee kanten op ging. Dat heb ik hem eigenlijk nooit gevraagd.
In mijn herinnering had hij zijn beperking gedeeltelijk geaccepteerd. Hij was echter ook trots en stronteigenwijs. Het aanbod van een eigen parkeerplek voor zijn deur wees hij dan ook af. ( Je weet wel zo’n witte merkering voor de stoep en een paal met het nummerbord van je auto er op)
Dat hij zijn beperking niet volledig accpeteerde kwam ik ook achter toen ik hem een keer pijn deed. Dat was in een periode dat ik herstellende was van een ongeluk met mijn fiets. 7 tanden gebroken en mijn halve gezicht in puin… Hij vergeleek me met een legpuzzel. Ik vond dat blijkbaar niet om te lachen en reageerde terug met een beschermende uitstpraak. ( een soort schild) ” Als ik dan al een puzzel was wat was hij dan niet.”
Ik was geraakt door zijn uitspraak en wist daar geen woorden aan te geven en kon me niet kwetsbaar opstellen en aangeven dat zijn uitspraak me raakte. Het enige wat lukte was terugduwen. Waar ik ook meteen weer spijt van had bij het zien van de reactie op zijn gezicht.
Nu voel ik zijn aanwezigheid nog soms. Als ik buiten wandel en in mijzelf ideeën bedenk en er vliegt op dat moment een roofvogel over voelt het alsof hij meekijkt en met dat symbool zijn goedkeuring uitdrukt. Een weemoedig gevoel maakt me dan van mij meester en denk dan bij mezelf:
Dank je wel opa!
Bas van Roon
www.BasBuitenCoach.nl
BasBuitenCoach publiceert met enige regelmaat inspirerende teksten of teksten die je aan het denken zetten. (dat is in ieder geval mijn bedoeling). Kijk ook maar eens op mijn site naar andere berichten. Zoals: omgaan met een beperking of Waar stel ik mijn prioritijd.