Voor mij is het heel herkenbaar dat ik heel goed weet wat ik fout doe en wat ik fout heb gedaan.
Ik kan me zelfs herinneren dat ik in de eerste klas lagere school zat (nu groep 3) en op m’n kop kreeg omdat ik het lef had gehad om de met rode pen verbeterde ‘e’ over te trekken met blauwe pen zodat het er mooier uit zou zien.
Zonder dat het nodig is dat heel vaak te moeten horen weten we wat we fout doen of niet goed genoeg. Ik merk dat ik ga praten over ‘we’ kennelijk neem ik aan dat dit ook herkenbaar is voor anderen. Dat denk ik wel maar weet ik niet zeker.
Als ik echter in mijn geheugen ga zoeken naar het eerste waar ik erg trots op ben laat die me in de steek. Natuurlijk heb ik momenten gehad waar ik erg blij ben met mezelf. Maar kennelijk worden die door mijn geheugen weggedrukt of worden deze geluksmomenten verpakt in een hele grote “Maar….”.
Deze ‘maar’ kan bestaan uit suggesties om dit geluksmoment te verbeteren. Kennelijk was het goed maar niet goed genoeg. Of worden deze geluksmomenten toebedeeld aan geluk, de omstandigheden of wordt de rol van de ander die geholpen heeft groter gemaakt en je eigen rol ‘gebagatelliseerd‘. Dat ik dit woord moet opzoeken om de spelling goed te krijgen zal ik me waarschijnlijk de komende jaren goed herinneren.
Dus wat doe je jezelf aan? En hoe gaat dit bij anderen?
Kennelijk is wordt dit door iedereen heel normaal gevonden. Want ook bij opvoeden, begeleiden en binnen relaties wijzen we de ander er op wat hij/ zij allemaal fout heeft gedaan. En als lijkt dat dit niet goed doorgedrongen is herhalen we dat nog een paar keer. Met ferme tonen wordt dan gezegd: ‘ Laat dit niet nog eens gebeuren….want anders….’
Nu vraag ik me af wat er zou gebeuren als we het eens omdraaien. Als we nu eens onze eigen rol benadrukken als er dingen goed gaan in ons leven. (Ik kies bewust voor benadrukken in plaats van groter maken. Omdat ik geleerd hebt dat je niet mag opscheppen of overdrijven) En dit dan ook doen bij anderen?
Ik wil hier het tegenovergestelde woord van bagatelliseren gebruiken maar dat bestaat niet.
En dus ook onze fouten en net-niet-goed-genoegjes accepteren en niet groter maken dan ze in werkelijkheid zijn.
Wat zou er dan gebeuren? Hoe zou de wereld er dan uitzien?
Als we dus trots mogen zijn op de dingen die we goed of bijna goed hebben gedaan. En we herhalen hoe trots onze kinderern ons maken als ze laten zien dat ze het proberen? Als we onze partners keer op keer vertelden waarom ze zo leuk zijn?
Lukt het je om je dat voor te stellen?
Met vriendelijke groeten,
Bas van Roon
Www.BasBuitenCoach.nl
BasBuitenCoach publiceert met enige regelmaat inspirerende teksten of teksten die je aan het denken zet. (dat is in ieder geval mijn bedoeling). Kijk ook maar eens op mijn site naar andere berichten. Zoals: omgaan met een beperking of Waar stel ik mijn prioritijd.